Па цёмным садзе блукаю я ў журбоце,
Сочачы за вячэрняй зарою,
І думаю пра ясным маім агеньчыку,
Што шлях асвятляў мне часамі.
Цяпер ён згас назаўжды і ў імгле
туманнай, таямнічай схаваўся,
Пакінуўшы толькі памяць пра строгі лобе,
Дзе страсці захапленне стаіўся.
ён, памятаю я, свяцілаў ў марознай ночы,
Сярод шумнага горада свяцілаў…
Не ведаў я, няшчасны, што так гарачыя
абдымкі, - і ёй не адказаў…
яна, распалены страсці агнём,
Мне сэрца расплавіць хацела
І паліла мяне ўначы, свяціла мне днём,
Любоўным жаданнем кіпела!
але· думкай халоднай я розум Палоннае,
І, толькі хвілінамі, горача
Я верыў, я прагнуў, - так горача любіў,
І запал разгаралася так ярка!..
..........................................
Па цёмным садзе блукаю я ў журбоце,
Сочачы за вячэрняй зарою,
І думаю пра ясным маім агеньчыку,
Што шлях асвятляў мне часамі…
.....................................
чэрвень 1898
Шахматава
