навошта, навошта ў змрок небыцця
Мяне вабяць лёсу ўдары?
няўжо ўсе, і нават жыццё маё -
Адны мгновенья доўгай кары?
Я жыць хачу, хоць тут і шчасця няма,
І няма чым сэрцу весяліцца,
Але ўсё наперад цягне нейкае святло,
І быццам ім магу свяціцца!
Хай прывід ён, жаданы святло удалечыні!
Няхай надзеі ўсё марныя!
Но там, - далёка марнага зямлі,
Яго прамяні гараць выдатна!
29 чэрвень 1899
