Мае сумныя парывы,
Мае бясплодныя мары
Цябе наладзілі тужліва,
І стала мне варожая ты.
Што рабіць! Лепш я не ў сілах
табе, выдатнай, тлумачыць
Аб заўчасных магілах,
Дзе тайна - вечная друк.
Але ў сэрцы беднага паэта
Закіпае запалам гарачая,
Прыўкрасным абліччам сагрэта,
Бруя нябачнага ключа.
Твая душа яе ня чуе,
У табе ўсё - маладосць і святло,
пакуль шалее, сумуе
Табой незразуметы паэт.
12-13 жнівень 1899
