Ня шкада мне дзён ні радасных, ні скварных,
Ні лета сталага, ні малады вясны.
Яны прайшлі - светла і неспакойна,
І зноў прыйдуць - яны зямлёй дадзены.
Мне шкада, што дзень вялікі хутка зьменіцца,
Памрэ ледзь народжанае дзіця.
Аб, шкада мне, іншы, - будучы запал астыне,
У мінулы змрок і ў холад сыходзячы!
няма, хоць у канцы трывожнага Тулянні
Знайду шляхамі, і не ўздыхну пра дзень!
Ня азмрочыць запаветнага пабачэння
таму, хто тут уздыхае пра мяне.
27 ліпеня 1901
