Я ведаю дзень маіх праклёнаў,
Бягу ў мой довременный скіт,
Я вырываюся з абдымкаў,
Але ён - ростанях вартуе.
Яго дакучную крыкі,
то блізка, то здалёку, –
І страх, і сорам, і жах дзікі,
І аголеная туга.
І на раздарожжы - палонны жаласны -
Я спатыкаюся, я крычу…
Ён вабіць белаю русалкай,
Ён цёпла здалёк свечку…
І, ўвесь змучаны, ў жарсьці,
Я да міру вяртаюся зноў -
На безвыходнае пакута,
На безвыходнасці каханне.
13 красавік 1902
