І жыццё, і смерць, я ведаю, мне роўныя.
ідзе навальніца, блішчаць удалечыні зарніцы,
чарнее ноч, - а песні даўніны,
Па-ранейшаму, - нямыя небыліцы.
Я ведаю - лес начны далёка ўкруг мяне
Працягнуў задуменна свае нямыя скляпенні,
Нідзе жывой душы, ні прытулку, ні агню, –
Адна нямая прырода…
І што ж? Мая душа тады толькі гімн спявае;
Мне ўсё роўна, - рассуне Ці разбойнік
Кустоў паблізу пануры чорны звод,
Іль з могілак падымецца нябожчык
Блукаць па вёсках, носячы з сабой страх…
Мая душа ўся растае ў песнях далейшых,
І я магу тады прачытаць у начных зорках
Мой лёс і аповесць дзён сумных…
14 ліпеня 1899
