Казалі кароткія прамовы.
Пад ноч чакалі дзіўных вестак.
Ніхто не выйшаў насустрач.
Я стаяў адзін каля дзвярэй.
Падыходзілі многія да дома,
Крычучы і плачу наўзрыд.
Усе былі мне незнаёмыя,
І мяне не чапаў іх выгляд.
Усе чакалі нейкай весці.
З урыўкаў слоў я даведаўся
Вар'ят трызненне аб нявесце,
Аб томе, што нехта бег.
І, Усходы на пагорак за садам,
Усе глядзелі ў сінюю далеч.
І кожны прытворнай поглядам
Паказаць стараўся смутак.
Я адзін не сышоў ад дзвярэй
І не адважваўся ўвайсці і спытаць.
Было салодка ведаць пра страту,
Але смешна пра яе гаварыць.
Так стаяла адно - без трывогі.
Глядзеў на горы ўдалечыні.
А там - на круты дарозе -
Ужо клубілася ў чырвонай пылу.
15 ліпеня 1902
