Ёсць лепш і горш за мяне,
І шмат людзей і багоў,
І ў кожным - кіданне агню,
І ў кожным - смутак аблокаў.
І кожны іншага запаліць
І зноў патушыць вогнішча,
І кожны сумна ўздыхне,
Зірнула іншаму ць позірк…
Хай буду я - цар над сабой,
Са мною - хай будзе мой гнеў,
Каб бачыць над безданню глухой
Рысы асляпляльных паннаў!
Я сам сваё жыццё ствару,
І сам сваё жыццё загублю.
Я буду глядзець на Світанак
Толькі з тымі, каго пакахаю.
Верасень 1906
