Няма імя табе, мой далёкі.
Удалечыні ляжала маці, хворая.
Над ёй схілялася ўсё менш сумны
Яе сядзелка - цішыня.
Але шчасце было беспачатковым,
чым цішыня. была вясна.
Ты падыходзіў да шкляной дзверы
І там стаяў, ў садзе, маня
Меня, задуменную Мэры,
Голубоокую мяне.
Я праходзіла ціхай залай
скрозь дрымоту, шолахі і сны…
І на балконе цень дрыжала
Яе сядзелкі - цішыні…
Мгновенье - у люстэрку старадаўнім
Я бачыла сябе, сябе…
І шалясценне сукенкі доўгім
Па прыступках - сустракаць цябе.
І ціснулі руку гэтыя рукі…
І трапятала ў іх яна…
Але здалёк ляцелі гукі:
там… задыхалася цішыня.
І імгненне яшчэ - у аконнай раме
Я бачыла - сыходзіш ты…
І ў вокны да беднай, беднай маме
Праз балкон кланяліся кветкі…
Да яе прылегла ў спачывальні
Яе сядзелка - цішыня…
Я тут, у маёй дзявочай спальні,
І рук не растуліць… адна…
Няма імя табе, вясна.
Няма імя табе, мой далёкі.
Кастрычніка 1906
