EVG. Іванову
Ён спіць, пакуль закат румян.
І сонна ружавеюць латы.
І з ціхім свістам скрозь туман
гледзячы Змей, капытом сціснутае.
Сыдуць глухія вечара,
Змей расклубится над дамамі.
У руцэ працягнутай Пятра
Пачне танцаваць факельнае полымя.
Запаляцца ніткі ліхтароў,
Бліснуць вітрыны і тратуары.
У мігценні бляклых плошчаў
Пацягнуцца радамі пары.
Плашчамі усіх атуліць імгла,
Патоне погляд у Маня поглядзе.
Няхай нявіннасць з кута
Працяжна моліць аб літасці!
там, на скале, вясёлы цар
Узмахнуў смуроднае кадзіла,
І ризой гарадская гар
Ліхтар вабны надзелася!
Бяжыце усё на кліч! паляванне!
На перакрыжаванні вуліц месяцовых!
Увесь горад поўны галасоў
Мужчынскіх - крыклівых, жаночых - струнных!
Ён будзе горад свой берагчы,
І, Заале перад зараніца,
У руцэ прасьцёртую ўспыхне меч
Над аціхлай сталіцай.
22 лютага 1904
