Я
Не часта, не заўсёды, з маленнем і чулым страхам
Гляджу ў твае вочы і чую мінулы дзень…
Сумую і малюся над пахаваным прахам,
А ўсё объемлю лепшага жыцця цень…
Не часта, не заўсёды, але, верь, душа lživo
Спявае твае мары, да тваіх слядах плыве…
І ведаеце,, аб ведай тады, што трапятліва і жыва
Яна цябе вабіць, сумуе і кліча…
Адкажы адзіны раз хваравітаму крыку,
Паслухай толькі раз шалёны трызненне начны, –
І ты зразумееш душой, навошта цёмна і дзіка
Будучы дзень світанак выводзіць за сабой…
II
павер, - і я, далёкі святла,
Даўно марыў аб іншым,
Да цябе набліжаючы да світання, –
Мы ноч у абдымках правядзем.
У адным абдымкі і маўчання…
Калі зара пачне ўставаць, –
Знікнем ў смяротным уздрыгу,
Каб дня будучага ня ведаць.
І будуць душы неразлучныя,
І будуць сплочены цела,
Як быццам раптам - светла і гучна
Дыхала песьню - і памерла.
13 мая 1901
