Манах ішоў і нёс святыя знакі.
на шляху, у жаўтлявую палях,
Разгарэліся вогненныя макі,
Адбіліся ў пахмурных вачах.
ён даведаўся, пра што душа згарала,
Зазірнуў у пабляклага высь.
там прыснілася, ветрам нашаптаў:
«А хлопчык, у неба падыміся.
мілы, мілы, вечныя надзеі
Мы песцячы пасярод нябёсаў…»
Ён пакінуў цёмныя адзення,
загарэўся, vosparil, знік.
А за ім - раслі паўстаньняў знакі,
Чырвонай весткай вечнага агню
Разгараліся Дзёрзкія макі,
Перамагала сонца Дня.
1 жнівень 1902
