У лапах калматых і страшных
Вядзьмак ўкалыхае вясну.
Ўспомнілі дзеці аб снах учорашніх,
Адышлі ціхенька да сну.
Мама хрысціла рукой стомленай,
Нікому не глянула ў вочы.
На заходзе палоскай пунсовай
Пакацілася да зямлі сляза.
«Мама, прыгожая мама, не плач ты!
Залатую птушку мы ўбачым у сне.
Усю учарашнюю ноч яна спявала з мачты,
А карабель сплываў да вясны.
Ён плыў і гайдаўся, плыў і гайдаўся,
А бедны матросик глядзеў на поўдзень:
Ён сябра пакінуў і ў слязах надрываўся,
дакладна, ёсць у цябе сумны сябар?»
«Мілая дзяўчынка, спіць, не хвалюйся,
Ты сёння іншае ўбачыш у сне.
Ты да ўчорашняга сну ніколі не вернешся:
Адно і тое ж сніцца толькі мне…»
Аўгусту 1905
