Да дабра і злу ганебна абыякавыя,
У пачатку нівы мы вянем без барацьбы.
Лермантаў
Калі натоўп вакол кумірам апладыруе,
зрынае аднаго, іншага стварае,
І для мяне, сляпога, дзесьці бліскае
Святы агонь і маладосці узыход!
Да яго імкнуся балючай душою,
Імкнуся і рвуся, наколькі хопіць сіл…
але, відаць, я цяжка тугою
Карабель надзеі патапіў!
Зацягнуты ў бездань гібелі сардэчнай,
Я - абыякавы шэры нелюдзімы…
Натоўп крычыць - я холад бясконца,
Натоўп кліча - я ім і не зрушыць.
23 лютага 1899
