У дні, калі душа трымціць
Лішкам жыццёвых трывог,
У нейкіх далёкіх сферах бліскае
мне твой, далёкая, палац.
І я імкнуся душой трывожнай
Ад буры жыцця адпачыць,
Але гэта шчасце немагчыма,
Да тваіх харомах цяжкі шлях.
Адтуль свеціць прамень халодны,
Ззяе купал залатой,
Даступны толькі душы свабоднай,
Ня азмрочанай мітуснёй.
Ты толькі аслеп зіхаценне
Отвыкший ад сну пра погляд,
І абражаная пакутай
Душа вернецца назад
І будзе жыць, і будзе бачыць
цябе, сквозящую удалечыні,
Каб толькі злей ненавідзець
Шляху абрыдлай зямлі.
