вось яны, сумныя, поўныя страсці
Або любові без межаў
лісты… Яна іх пісала без шчасця… –
Капалі слёзы з павек…
Так і дрыжаць на старонках забытых,
У гэтых пабляклая лістах
слёзы нямыя, - без шчасця пралітыя, –
Гора я бачыў у вачах…
вось яны, сумныя, поўныя страсці, –
Дзён перажытых друк.
Што мне мінуўшчыну? водбліскі шчасця,
Водгук загінулай невядомай ўлады?
Хіба я стану маўчаць?
1 лістапада 1899
