На схіле гор, блізу вод, мінак, спела Ці ты
альтанку таемную, дзе сумныя мары
сядзяць задумаўшыся? Над імі звод акацый:
Там некалі стаяў алтар і муз і грацый,1
І куст цудоўных руж, Выпешчаная вясной.
там некалі, кругам чаромхі Млечны
Бруя свой водар, şumja, з прыбярэжнай вярбой
Жартаваў часам зефір і жвавы і гуллівы.
Там некалі маё апошняе каханне
Сілкавала сэрца мне і хвалявала кроў!..
Які схаваў усё цяпер: так, ранкам, туманы
Ад сонечных прамянёў радзеюць сярод паляны.
Знікла ўсё цяпер; але ты засталося мне,
пацеха тых, хто пакутуе, ратунак у цішыні,
Аб мілае, душы святое прыгадвання!
цябе, аб мірны прытулак, тых дзён, калі боль!
Ня ведала мяне, я захаваў заклад,
Які забіваць не можа грозны рок,
мая радасць, уж узятае грабніцай,
І іржавы продкаў меч з задуменнай цаўніцы!
