Гляджу ў акно: уж згасае небасхіл,
Развітальны прамень на вышыні калон,
купал, на трубах і крыжах
блішчыць, гарыць у падманутых вачах;
І змрочных хмар агністымі краю
Малююцца на небе, як змяя,
І ветрык, па садзе прабегшы,
Хвалюе сцеблы омоченных траў ...
Адзін між іх прыкмеціў я кветка,
Як быццам перл, які пакінуў ўсход,
На ім вада блистаючи дрыжыць,
Галаву сваю схіліўшы, ён стаіць,
Як дзяўчына ў смутку фатальны:
душа забіты, радасць над душой;
Хоць слёзы лье з палымяных вачэй,
Але памятае ўсё пра прыгажосць сваёй.
