Квінтэт нос,
шчылінкі-вочкі,
сум у хадзе,
змрочны відзік.
Пётр Іванавіч Салазкин -
ад прыроды
самакрытычны.
прыстае
да ўсіх,
наліць:
- Узбоч,
спераду гляджу Ці,
павінен
вам
раскрыць сябе,
я -
валацуга,
злодзей
і жулік.
пашча -
ня пажадаць ворагу,-
мямліць
ён
ў сваім коле,
у роўнядзь
люстэркаў
паныла гледзячы,-
з гэтай пысай
я
магу
жорстка
ператварыць у рагу
нават
ўласнай дзядзьку.
хіба
асвятляе розум
пару вочка,
тупа відушчых?
ясна -
мне
казённых сум
не даверыў.
Я
растрачу.
паглядзіце
мне
ў вочы -
не ў твар гляджу,
і за яго межамі.
Я,
як я ўжо сказаў,
безумоўна
падхаліма!
Што за рот,-
ня рот,
а шчыліну.
пальцы потныя
чарвяк.
Я - халуй,
ды ўвогуле
смагу
самаспаленне.—
А на самай справе ён
нездарма сумуе,
у выглядзе плачу.
Пётр Іванавіч
надзелены
уймой
самых лепшых якасцяў.
Зубы - цэлыя.
ўсё спаўна.
сонцам
лысіна ільсніцца,
выдатная спіна,
сімпатычныя
вейкі.
- Пётр Іванавіч,
менш спрыту,
агледзецца,
змрочны нэндзаў!
Ці няма
чорт
прыемных
ззаду?
нам жа
патрэбен
самакрытычны,
а не
самаходны!
