сцежкамі таемнымі, начнымі,
Пры святле жалобнай відна,
Прыйдуць закатаваныя імі,
Над імі ўстануць ўпіры.
Авеюць прывіды начныя
Іх думкі і справы,
І загніюць яшчэ жывыя
Іх занадта сытыя цела.
Іх караблі ў бездані воднай
Ня знойдуцца іржавых якароў,
І не паспець дочесть адыходнага
табе, пузаты іерэй!
Задаволеных сыты абліччы,
Схавайся ў цёмныя труны!
Так нам загадвае часоў веліч
І розоперстая лёс!
магіла, напоўненыя гнілатой,
свабодны, скінь з магутных плячэй!
усе, усе - хай стане лёгкай пылам
пад сонцам, ня стомленым паліць!
3 чэрвень 1907
