Мы разам чакалі смерці або сну.
Пакутлівы праходзілі імгненні.
Раптам ветрыкам павеяла ад акна,
Заварушыўся ліст Свяшчэннай Кнігі.
Там старац ішоў - ужо, як лунь, сівой -
хадой бадзёрай, з вясёлымі вачыма,
смяяўся нам, і ўсё вабіў рукой,
І сыходзіў знаёмымі крокамі.
І раптам мы ўсе, хто быў, - малады і стары -
Даведаліся ў ім таго, хто перад намі,
І, павярнуўшыся з трапятаннем назад,
Заспелі прах з зачыненымі вачыма…
Але было салодка душу ўсачыць
І ў якая адыходзіць ўбачыць весялосьць.
Прыйшоў наш гадзіну - запомніць і любіць,
І святкаваць іншае уваходзіны.
(1 ліпеня 1902 г.)
З. Шахматава
