А. З. F.
Пад старасць гадоў, забыўшыся святое,
Сухім увагі я жыву.
Калісьці - там - нас было двое,
Але тое ў сне - ня наяве.
Гляджу на бледны колер восеньскі,
Пра што-то памяць шэпча мне…
Але хіба можна верыць ценю,
Якое мільганула ў юнацкім сне?
Усё гэта было ці уяўляў?
У гадзіны забвенья старых ран
Мне часам падоўгу снілася
мара, якая пайшла ў туман.
Але дурным казак я не веру,
хворы, пад ярмом сівізны.
Няхай іншы адшукае дзверы,
Якія мне не наканавана.
29 верасня 1902
