там, у полусумраке сабора,
У лампадном святле ладу.
Жывая ноч завітае хутка
У твае бяссонныя вочы.
У прамовах пра мудрасьць нябеснай
Зямныя чуюць бруі.
там, у скляпеннях - змрок невядомы,
Тут - холад каменнай лавы.
Глыбокі жар выпадковай сустрэчы
Дыхнуў з царкоўнай вышыні
На гэтыя дрымотныя свечкі,
На ладу і на кветкі.
І вдохновительно маўчанне,
І схаваныя намеры твае,
І цьмяна чуе Познані
І дрыжыкі галубкі і змеі.
14 студзень 1902
