Я цяжар выкраў, як злодзей,
Няшчасце разбіў я на часткі,
але, Божа! Як цяжка слухаць
Чужой нарастаючай страсці!
хваля, забягаючы наперад,
Ля ног разаб'ецца неміласэрна
І прагна мяне накрывае,
нездаляку, пена заінелымі.
Не ведаю, за далёкай рысай
Ці жыве блакітнае шчасце.
Цяпер я ўслухваюся чужой
І ўсё нарастаючай страсці.
14 Кастрычніка 1901
