Вясна несла свае дары,
Душа прасілася на волю,
Пад зелянела шатры,
разбіўшы кайданы, імчаліся вады.
Тады свабодны ад марнасьць,
Удалечыні ад бездані зла зямнога,
хворы, спешчаная паэт
Пачуў ласкавае слова.
І доўга ў пакутах натуры
Паэт захоўваў памяць пра мяне
Аб райскіх гуках бажаства,
Яго паклікаў да маўчання.
І горда песні льюцца зноў,
Поўныя невядомых сугуччаў,
І новы Бог яго - Каханне -
Яму даруе верш магутны.
Але таямніца вечна спачне
На гуках песні і санета,
І сіла новая жыве
У тварэннем юнага паэта.
13 студзень 1899
С.-Пецярбург
