Я ўзыходзіў на ўсе вяршыні,
Глядзеў у іншыя нябёсы,
Мой паходня быў і вачэй савіны,
І раніцы Божага раса.
За мной! За мной! Ты молишь поглядам,
Ты верыш кінутым словах,
Як быццам двойчы чару з атрутай
Я паднясу да сваіх вуснаў!
Аб, няма! Я спаліў свае прыкметы,
Спапяліў свае сляды!
усе, што забыта, nedopeto,
Ня вернецца да Зоркі -
Да Той Зоркі, якой блізкасць
ведае, - сто разоў адплачу
За ўвесь веліч і нізасць,
Якіх цяжкі груз гібець!
15 сакавік 1904
