За пагоркам адзвінела пругкія латы,
І дзіда страцілася ў імгле.
Ня зьзяе і шлем - залаты і птушыны -
усе, што было са мной на зямлі.
ўстане раніцу, застане раскінуўшы рукі,
Дзе я ў неба начное глядзеў.
Солнцебоги, смеючыся, напружаць свае лукі,
Обольют мяне хмарамі стрэл.
Калі блізкае раніцу прарочыць мне гібель,
Няўжо твой голас маўчыць?
чую, там, пад пагоркамі, на горным выгіне
Твар твой молнийный гневам гарыць!
вароты, ты накіруе дзіда паўночы
Солнцебогу вясёламу ў грудзі.
Я ўбачу ў змяіных кучарах твае вочы,
Я пачую твой голас: «Не думай больш».
Нада мною ты ў сінім сваім покрыве,
З вылечваюць джалам - змея…
Мы даведаемся з табою, што перш ведалі,
Пад няслушным мігацення дзіды!
2 красавік 1907
