няма, ніколі маёй, і ты нічыю не будзеш.
Дык вось што так вабіла скрозь бездань сумных гадоў,
Скрозь бездань дзён пустых, чыё цяжар не избудешь,
Вось чаму я - твой прыхільнік і паэт!
Тут - страшная друк адрынутымі жаночай
За хараство дзівосную - спасцігнуць яе няма сіл.
Там - дзікі сплаў светаў, дзе частка душы паўсюднага
рыдае, зыходзячы гармоніяй свяцілаў.
Вось - маё захапленне, мой страх у той вечар у цёмнай зале!
вось, бедная, навошта адчуваю за цябе!
Вось чые вочы мяне так дзіўна праводзілі,
Яшчэ не адгадаўшы, ня ведаючы… Ня кахаючы!
Сама сабе закон - ляціш, ляціш ты міма,
Да сузор'ях іншым, не ведаючы арбіт,
І гэты свет табе - толькі чырвоны воблака дыму,
Дзе нешта паліць, паэт, трывожыць і гарыць!
І ў зарыве яго - твая вар'яцка маладосці…
Усё - музыка і святло: няма шчасця, няма здрад…
Мелодыяй адной гучаць смутак і радасць…
Але я люблю цябе: я сам такі, Кармэн.
31 сакавік 1914
