Г а л а с
Ён не хоча, не тонкія елі
На заходзе подъемлют крыжы,
Менавіта ў гэтым snegovoy Заале
мае далікатныя, мілы, пальцы.
Унесенная белай мяцеліцай
У глыбіню, у бяз духу маю, –
Вось я зноў над тваёю ложкам
нахілілася, дыхаю, даведаюся…
Я скрозь ночы, скрозь доўгія ночы,
Я скрозь цёмныя ночы - у вянку.
Вось яны - яшчэ сінія вочы
На маім пастарэлым твары!
У тваім голасе - воклічы мора,
На твары тваім - джала агню,
Але чытаю ў спалоханай позірку,
Што ты памятаеш і любіш мяне.
В т о р о й г о л о с
Стары дом мой працяты мяцеліцай,
І астыў самотны ачаг.
Я прывык, каб з гэтай ложкам
Нахіліўся толькі пільны вораг.
І душа для бачанняў аслепла,
Калі успомню, - кастрычнік vetr сустрэча,
Толькі лал распалены з попелу
Мой абвугленыя аблічча апаліць!
Я не маю права зірнуць у твае вочы,
усе, што было, - далёка яно.
Доўгіх гадоў бясконцай ночы
Страшнай памяццю сэрца поўна.
Верасень 1910
З. Шахматава
