мы забытыя, адны на зямлі.
Пасядзім жа паціху ў цяпле.
У гэтым пакаёвым, цяплом куце
Паглядзім на кастрычніцкую імглу.
За акном, як тады, агеньчыкі.
мілы сябар, мы з табой старыя.
усе, што было і бур і нягод,
ззаду. Што ж ты глядзіш наперад?
Смотришь, і праўда, ты хочаш прачытаць
Там нейкую новую вестку?
Дакладна анёла бурнага чакаеш?
усё прайшло. Нічога не вернеш.
толькі сцены, да кніг, да некалькіх дзён.
Мілы сябар мой, звыклыя яны.
Нічога я не чакаю, ня наракаю,
Ні пра што, што прайшло, не сумую.
Толькі, вось, прынялася ты зноў
Светлы бісер на ніткі нізу,
Як калісьці, ты памятаеш тады…
Аб, якія то былі года!
але, калі ты маладзейшы была,
І шоўку ты поярче брала,
І хадзіла рука як хутчэй…
Ды вазьмі ж і цяпер попестрей,
каб шоўк, што усоўваюць ў іголку,
Перамагаў стракатасцю гэтую імглу.
19 Кастрычніка 1913
ох! как печально то..