Там - у вуліцы стаяў нейкі дом,
І лесвіца крутая ў цемру вадзіла.
Там адкрывалася дзверы, звонячы шклом,
святло выбягаў, - і зноў цемра блукала.
Там у прыцемках бялеў дзвярны навес
Пад шыльдай «Кветкі», прымацаваны нітам.
Там гул крокаў губляўся і знік
На лесвіцы - пры святле лямпы жоўтым.
Там наверсе акно глядзела ўніз,
Завешанай нерухомай запавесай,
І, нібы лоб наморшчаны, карніз
Грымасу надаваў сцяне - і погляды…
Там у прыцемках дрыжаў ў акенцах святло,
І было спеў, музыка і танцы.
А з вуліцы - ні слоў, ні гукаў няма, –
І толькі шклоў выступалі глянцы.
Па лесвіцы над змрочным дваром
мільгала цень, і лямпа ледзь свяціла.
Раптам адкрывалася дзверы, звонячы шклом,
святло выбягаў, і зноў цемра блукала.
1 мая 1902
