У блакітнай далёкай спаленьку
Тваё дзіця спачыў.
Ціха вылез карлік маленькі
І гадзіннік спыніў.
усе, як было. толькі дзіўная
запанавала цішыня.
І ў акне тваім - туманная
Толькі вуліца страшная.
Нібы нешта недасказанае,
Што заўсёды гучыць, заўсёды…
Нітка нейкая развязана,
Спалучае года.
І прайшла ты, сонна-белая,
Уздоўж па пакоях адна.
апусціла, ўся нясмелая,
Запавесу сіняга акна.
І потым, ледзь прыкметная,
Тонкі полаг падняла.
І, як час, bezrassvetnaâ,
варушачыся, паўстала mgla.
Стала ціха ў далёкай спаленьку -
Сіні змрок і супакой,
Таму што карлік маленькі
Трымае ківач рукой.
4 Кастрычніка 1905
