6
спалохам схопленая, вабленыя
У вір…
Як гэты пакой знаёмая!
І ўсё навек пройдзе?
І, ў жаху, няскладна шэпча…
І, схаваўшы твар,
Палахлівых рук звіваюць мацней
пявучае кольца…
…І раніцы першы прамень бразгучы
Скрозь жоўтых штор…
І чэрці Бог на целе спячай
Свой светлавой ўзор.
2 студзень 1914
7
ноч, як стагоддзя, і млявы трапятанне,
І гарачы трызненне,
Вуснаў аб шчасліва-дзіўным лопат,
У акне - старадаўні, слабае святло.
нязбытныя упэўненасцю,
няма, не словы -
то, што губляе ўсё значэннем,
Забрежжит бледны дзень ледзь…
Тады - у поглядзе вачэй стомленым -
Твая ў ім хлусня!
Тады мой рот выгінаючыся пунсовым
На твой таямніча падобны!
27 снежні 1913
