8
Я яе перамог нарэшце!
Я увёў яе ў мой палац!
Тры свечкі ў бясконцай далі.
Мы ў цяжкіх дыванах, у пылу.
І пад смуглявым агнём трох свечак
Смуглы аксаміт адкрытых плячэй,
Бура зблытаных кос, цьмяны вачэй,
На кальцы - пацямнелыя алмаз,
І абвугленыя рот у крыві
Яшчэ просіць катаванняў любові…
А ў правале глухіх вокнаў
Смутны шолах многіх сцягоў,
звон, і трубы, і конскі топ,
І пампуецца цяжкі труну…
- О, любімы, мы не адны!
Аб, няшчасны, выключае святло!..
- Адгані незразумелы страх -
Гэта кроў шумнула ў вушах.
Блізкі выццё пахавальных труб,
Збянтэжаны ohladevshih GUB ўздых:
- Мой прыгажун, ганьба мой, запіс…
Ноч кідае свой засмужаны кліч,
згасаюць свечкі, вочы, словы…
- Ты мёртвая, нарэшце, мёртвая!
ведаю, выпіў я кроў тваю…
Я кладу цябе ў труну і спяваю, –
Імглістым ноччу аб пяшчотнай вясне
Будзе спяваць твая кроў ўва мне!
Кастрычніка 1909
