4
Аб, няма! Я не хачу, каб ўпалі мы з табой
У абдымкі страшныя! Каб доўга доўжыліся мукі,
Калі - ні расплесці счапіліся рукі,
Ні растуліць вусны - нельга ў цемры начной!
Я слепнуць не хачу ад маланкі навальнічны,
Ні слухаць скрыпак выццё (апантаныя гукі!),
Ні выпрабаваць прыбой невыказной нуды,
Закапаўшыся ў попел твой падпаленай галавой!
Як першы чалавек, чароўным згараючы,
Хачу вярнуць навек на сіні бераг раю
цябе, забіўшы ўсю хлусня і знішчыўшы яд…
Але ты мяне клічаш! Твой атрутны погляд
Іншай прарочыць рай! - Я саступаю, ведаючы,
Што твой змяіны рай - бяздоннай нуды пекла.
лютага 1912
5
Зноў у сябе… прыніжаны, злы і рады.
ноч, дзень Ці там, у акне?
вунь месяц, як Паяцы, над дахам абшчын
Грымасу курчыць мне…
Дзённае сонца - прэч, раскаянне - прэч!
Хто можа мне дапамагчы?
У спустошаны мозг уварвецца толькі ноч,
Уварвецца толькі ноч!
У пустую грудзі адзін, адзін пракрадзецца погляд,
Уп'ецца прагны погляд…
Усе адыдзе навек, надыдзе ніколі,
Калі ты крыкнеш: што!
29 студзень 1914
