Нас старасць сумная нагоніць без працы,
Мы нямоглыя цяпер, і няма ў нас жадання.
З тых часоў, як памерла сяброўка, - ніколі
Ня поўніцца душа трывогай чаканняў.
Тое жыццё прайшла для нас, цудаў і бед поўная,
Пакінуўшы па сабе адны ўспаміны.
Сумная наш свет пакінула яна,
І ў гэтай пустаце ўсё памятная вясна,
Дзе кожны ўздых захоўвае яе існавання.
5 жнівень 1901
