Ішоў я па вуліцы, горам забіты.
Юнацтва мая, як сумная ноч,
Бледным прамянём упадала на пліты,
лозунгі, плялася і шарахаўся прэч.
Горкія думы - лахманы смуткаў -
Раптам прасілі на гарбату, на начлег,
І знікалі сярод вулічных далечынь,
Для vereniceй zlovonnыh teleg.
Гасподзь Бог! Ужо раніца клубіцца.
Дзе, ды і як гэты дзень пражыву?..
вузкія вокны. За імі - дзяўчына.
Тонкія пальцы ляглі на канву.
Валасы ўпалі на далікатныя тканіны -
дакладна, працавала ноч напралёт…
Шчокі бледныя ад бяссонных мараў,
І заціхаючы голас спявае:
«Што я здолела, калі палюбіла?
Кінула маці, і пайшла ад бацькі…
Вось я з табою, мой мілы, мой мілы…
Пярсцёнак-пакуты нам звяжа сэрца.
Што я магу? Сваёй пунсовай крывёй
Пяшчота маю для цябе упрыгожваць…
вернасцю жаночай, вечнай любоўю
Пярсцёнак-пакуты табе скаваць ».
30 Кастрычніка 1905
