3
Адпачывае асёл стомлены,
Кінуты лом на пяску пад скалой,
А гаспадар блукае закаханы
па начных, для znoynoyu mgloy.
І знаёмы, пусты, камяністы,
Але сёння - таямнічы шлях
Зноў прыводзіць да агароджы цяністай,
Ўцякае ў сінюю каламута.
І пагоня ўсё безвыходнасці,
І ідуць за гадзінамі гадзіны,
І калючыя ружы сёння
Апусціліся пад цягай росы.
Кара Ці чакае іль ўзнагарода,
Калі я ўхіліліся з дарогі?
Як бы ў дзверы салаўінага саду
пастукацца, і можна ль увайсці?
А ўжо мінулае здаецца дзіўным,
І руцэ ня вярнуцца да працы:
сэрца ведае, што госцем жаданым
Буду я ў салаўіным садзе…
4
Праўду сэрца маё казала,
І агароджа была не страшная,
Ня стукаў я - сама адчыніла
Непрыступныя дзвярэй яна.
Уздоўж прахалоднай дарогі, між лілей,
Odnozvučno затрымаўся пад рукой,
Салодкай песьняй мяне аглушылі,
Узялі душу маю салаўі.
Чужы край незнаёмага шчасця
Мне адкрылі абдымкі тыя,
Я гучаў, спадая, запясці
гучней, чым у маім убогім мары.
Ап'янелы віном залацістым,
Залатым апалены агнём,
Я забыўся пра шлях камяністым,
Аб таварышу бедным сваім.
