шчаслівая пара, дні маладосьці мяцежнай!
памчалася ты, і ціха я сумую;
На новы акіян, злосны і бязмежны,
Стомленую ладдзю душы маёй спушчу…
Ты міла мне, якое прайшло роднае,
Твая туга светлая, а сум твая бледная…
Смутак і сум у далёкае былое
сышлі, душа стомленая адна…
Не ведаю, колькі бед абяцае мне жыццё іншая,
Не ведаю, як шырокі сярдзіты акіян…
Мяне гняце стомленасць фатальная,
Гледзячы жыццё скрозь пахмурны туман…
І далей туман усё неабсяжнай,
Чым далей рвуся, тым гушчы змрок навокал.
Аб, наша жыццё, навошта ты незразумелая!..
Аб, наша жыццё, ты вечна будзеш сном!..
1 красавік 1899
