Варухнулася нямая казка пустыняў,
галава паднялася, высокая.
Задрыжалі словы абражаных багінь
І гатовыя зляцець з мовы…
Паламаў лукавінай гнеўная брыво,
Закопваюцца кіпцюры ў пяску…
Я пачую забытае слова: Л ю б а в ь
на забытым, жывой мове…
Але гатовыя ўкапаныя ў сыпкі пясок
Выпрямляются лапы яго…
І зноў перада мной - толькі таемны намёк -
Нераскрытай мары ўрачыстасць.
