3
У ноч, калі Мамай залёг з ордою
Стэпы і масты,
У цёмным полі былі мы з Табою. –
Хіба ведала Ты?
Перад Донам цёмным і злавесным,
Сярод начных палёў,
Чуў я Твой голас сэрцам прарочым
У крыках лебедзяў.
З паўночы хмарай ўзносілася
княжая раць,
І удалечыні, удалечыні аб стрэмя білася,
галасіла маці.
І, выкрэсліваючы колы, начныя птушкі
луналі удалечыні.
А над Руссю ціхія зарніцы
князя пільнавалі.
Арлы клёкат над татарскім станам
пагражаў бядой,
А Непрядва убралась туманам,
Што князёўна фатой.
І з туманам над Непрядвой спячай,
Прама на мяне
ты сышла, ў адзенні святло струменістую,
Няма коні spugnuv.
Срэбрам хвалі бліснула сябру
На сталёвым мячы.
Асвяжыла пыльную кальчугу
На маім плячы.
І калі раніцай, хмарай чорнай,
рушыла арда,
Быў у шчыце Твой аблічча нерукатворны
светлы назаўжды.
14 чэрвень 1908
