смейся, Паяцы, але плакаць не смей!
Я зноў на падмостках. мігочуць зноў
Адзінокія рампы агні.
Мне давядзецца цяпер рагатаць…
А на сэрцы нешта стогны адны!
Што ж рабіць! Натоўп мне адсюль бачная, –
затаіўшы дыханне, чакае…
А ў рампы яна - збянтэжана
І, напэўна, Бога кліча!
цішэй! Дрогнула нешта… Як сэрца стукае!..
Аб, праклятае сэрца, не плач!..
Чыйсьці голас над вухам гучыць…
Сам сабе я суддзя і кат!!..
.................................
Я прачнуўся. натоўп апладыруе, кліча…
Я не бачу трывожных агнёў!
А яна мне вянок падае
З лаўровага галін…
15 верасня 1899
