Муза ў уборы вясны пастукалася да паэта,
Змрокам ночы пакрыта, шаптала няясныя прамовы;
Пах кветак пялёсткі, занесеныя ветрам
Да ложу зямнога цара і пасланкі неба;
З першай зараніца узляцеўшы, паклала яна, адлятаючы,
Жоўтую ружу на цёмных кучарах чалавека:
Хай руйнуецца цела - душа праляціць над пустыняй,
Будзеш навекі сумны і юны, заручанай з багіняй.
можа 1898
