Нязбытнае мроіцца зноў.
Фет
Яшчэ бледныя зоры на небе,
Far zapevaet Певень.
На палях у спець хлебе
Чарвячок засвяціў і патух.
Пацямнелі альховыя галінкі,
За ракой агеньчык замігцеў.
Скрозь туман чарадзейныя і рэдкі
Невідзімкам табун праскакаў.
Я сумнымі еду палямі,
Паўтараю сумны напеў.
Немагчымыя сны за плячыма
знікаюць, душой авалодаўшы.
Я шапчу і складаю семем -
Небывалае ў думках маіх.
І пампуюцца шэрыя сукі,
Нібы рукі і твары ў іх.
17 лістапада 1902
