VII
Нямала часу прайшло ўжо з тых часоў:
Ты зірнеш на мяне з невядомай ціхай думай,
Я ўсё па-ранейшаму безжыццёвы акцёр,
Влачащий мукі дзіцячыя панура.
Ты ўсё па-ранейшаму прыгожая і чыстая,
Ты ўсё не бачыш, - я мацней пакутую,
Аб, як мне хочацца, каб Ты, аб, прыгажосць,
даведалася то, чаго я горача смагу!
І як мне хочацца паплакаць каля Цябе,
Як малому дзіцяці ў калысцы!
так чыста, так ветла любя,
Мы слова вымавіць адзін аднаму не паспелі!..
што, я змучаны, стомлены салавей,
спынілі гукі, песня абарвалася,
Але з ясною гармоніяй Тваёй
Мая душа хворая не рассталася.
Цяпер Табе і гаварыць і спяваць,
Я буду слухаць, плакаць несуцешны,
Ты сэрца-то бо можаш пашкадаваць?
Аб, Апраўдальнік, калі Ты так бязгрэшныя!
Калі і Ты, адна мая мара,
Не дасі мне выплакаць даўнейшыя пакуты,
Я буду ведаць, што ў свеце прыгажосць
Заўсёды нема і няма ў ёй спачуваннем!
снежні 1898
__________
*ўсялякі, каго закране Каханне,
становіцца паэтам (грэч.). - Чырвоны.
