МЫ
цемра. адзін я. Трывожыць мой слых цішыня.
усе заснула, ды мне-то не спіцца.
Я хацеў бы заснуць, да уж вельмі цёмная
гэтая ноч, - і месяц ня срэбра.
Думы ўсе неадчэпна трывожаць мой сон.
Успамінаю я мінулыя ночы:
змрок невыразны… Па лесе разносіцца звон…
Як ззяюць выдатныя вочы!..
Далей, далей… як холадна! Лёд на Няве,
Адчыняюцца дзверы на сцюжу…
Што такое прачнулася ў маёй галаве?
Што за таямніца ўсплывае вонкі?..
няма, не сакрэт,: адна неугасшая запал…
Але запалу я не стану маліцца!
Прад іншы на калені гатовы я ўпасці!..
крыніца, заснуў бы… ды нешта не спіцца.
18 лістапада 1898
