няма, клянуся, даволі Ружа
знясільвала кашалёк!
верь, вар'яцкі, ён - не ёсць проза,
Звыш дадзены нам паёк!
Без яго цяпер і Пастава
Прастрэліў бы свой скронь.
Млявай прозай стала ружа,
Салаўіны сад прыцьмеў,
Пражытак пагроза -
Ужо жалезных няма дарог,
нават (з прычыны марозу?)
Спынены трамвайны ток,
ўвозу, вывазу, падвозу -
наш поўдзень, ні на ўсход,
У звалку усякага гною
ператварыўся гарадок, –
Дзе ж далей Саўнаргаса
Блакітны шукаць кветка?
У гэтым свеце, дзе так пуста,
Ты шукай яго, знайдзі,
І, знайшоўшы, кліч капустай,
Штодня у капусту паклажы,
ня знайдзі, што капуста ня густы -
Будуць жыжцы наперадзе,
ня наракай, калі ў Прокруста
Ператвораць - таго глядзі
(«Кніг каб не было ў шафы ста!»
скажа Брюсов, надвор'я),
І, калі прыйдзе Локуста,
Да яе ў абдымкі ўпадзі.
Імёны кветкі не гучна,
Рэквізуюць - якраз,
Але які носіць мяшэчка
І капуста - ананас,
Як з выдатнай незнаёмкі,
Ён з яе не зводзіць вачэй,
А далёкія нашчадкі
І яны нас хвалілі,
Што ня далікатныя мы, ня ломкі,
Здравствуем і посейчас
(Так, с).
Іль вершы мае не гучна?
Ці дрэнна ірве пастронкі
рамантычны Пегас,
Запрэжаны ў каламажка?
6. XII. 1919
