Блукаю ў сценах манастыра,
Бязрадасны і цёмны манах.
Ледзь загараецца бледная зара, –
Сачу мільгання сняжынак.
брат, ноч доўгая, заря бледна
На нашым поўначы панурым.
У занесенага вокны
Упартым адданых думкам.
Адзін і той жа снег - беляў
Некранутай і вечнай рызы.
І вечна бледны воск свечак,
І убеленным карнізы.
Мне странен холад тутэйшых сцен
І незразумелая жыцця беднасць.
Мяне палохае сонны палон
І сотням братоў змярцвелая бледнасць.
Зара бледная і ноч доўгу,
Як шэраг заутрен і абедам.
брат, сам я бледны, як снегу,
Ва ўпартай думе сэрцам бедны…
11 чэрвень 1902. З. Шахматава
