І зноў мяцеліца, мяцеліца
ўе, паэт, кружыць…
Усё - бачання, усе - здрады…
У снежным кубку, поўным пены,
Хмель
звініць…
выверты, замчы,
сэрца, затыкніся,
Гурбы дзявочы след -
смерці няма!
У цёмным полі
блукае святло!
Горкай долі -
Шмат гадоў…
І вось зноў, зноў у зваротны
пусцілася скокі…
мяцеліца спявае. Твой голас - выразны.
ты панеслася
Зноў па крузе,
зямным сябру
Sverknuv моманту…
Які гэта танец? Якім гэта святлом
Ты дражніць і манишь?
У кружэнні гэтым
Калі ты стомішся?
чые песні? І гукі?
Чаго я баюся?
шчымлівыя гукі
И – вольная Русь?..
І нібы мараў, і Славенія kruzhenьe,
зямля ўцякае, хаваецца цьвердзь,
І нібы вар'яцтва, і нібы пакута,
Забыццё і ўдаласць, Збянтэжанасць і смерць, –
ты імчышся! ты імчышся!
Ты кінула рукі
наперад…
І песня ўстае…
І дзіўным ззяннем ззяюць рысы…
Удалая пляска!
Аб, песня! Аб, ўдаласць! Аб, гібель! Аб, маскіраваць…
- у якасці гарамонік?
1 лістапада 1907
9
гармонікі, гармонікі!
эй, пой, Vizze і ZGI!
эй, жаўтаватыя казяльцы,
вясновыя кветкі!
Там з посвістам, да prisvistom
Шпацыруюць да відна,
Кусточка ціхім шолахам
ківаюць мне: глядзі.
Гляджу я - рукі ўскінула,
У шырокі скокі пайшла,
Кветкамі усіх абсыпала
І ў песні сышлі…
няправільная, хітрая,
падступная, - бут!
І будзь навек атруціўшыся
растраченным душы!
Звар'яцею, звар'яцею,
Безумствуя, люблю,
Што ўся ты - ноч, і ўся ты - цемра,
І ўся ты - ў хмелі…
Што душу адняла маю,
Otravoj выконваецца,
Што пра цябе, табе спяваю,
І песням ліку няма!..
9 лістапада 1907
