7
Па вуліцах мяцеліца мяце,
звіваецца, хістаецца.
Мне хтосьці руку падае
І хто-то усміхаецца.
Вядзе - і бачу: глыбіня,
Гранітам цёмным сціснутая.
цячэ яна, спявае яна,
кліча яна, праклятая.
Я падыходжу і адыходжу,
І замер ў няпэўнай трымценьні:
Вось толькі перайду мяжу -
І буду ў струйным лопату.
І шэпча ён - ня адагнаць
(І воля знішчана):
«Зразумей: гаспадарчасьць паміраць
душа oblagorozhena.
зразумей, зразумей, ты самотны,
Якое салодкае таямніцы холаду…
зірні, зірні ў халодны ток,
Дзе ўсе навекі молада…»
бягу. адпачынак, пракляты, прэч!
Ня муч ты, ня выпрабоўвай!
Пайду я ў поле, у снег і ў ноч,
Забьюсь пад куст ракитовый!
Там воля ўсіх вальней воль
Ня прымусіць вольнага,
І боляў усіх балючай боль
Верне са шляху вакольнага!
26 Кастрычніка 1907
8
Аб, што мне заходняе румянец,
Што злыя трывогі расстанняў?
Усё ў свеце - кружлялі танец
І сустрэчы свечак рук!
Я бледныя бачу шчокі,
Я хада Лябяжы лаўлю,
Я слухаю гоман адкрыты,
Я тонкае імя люблю!
І новыя сны, залятаючы,
Трывожаць ў стомленым шляху…
І ўсё ж падгузнік Снегавая
Не можа мяне занесці…
Неситесь, Кружыцца, Томі,
Сняжынкі - халодная вестку…
Душы маёй тонкія ніткі,
парву, развейцеся, згараючы…
ты, холад, мой холад, мой зімовы,
У душы маёй - гарачае ёсць…
Стань, сэрца, Уздыхае схімнік,
памерці, памерці, вы, гімны…
зноў ляціць, ляціць, ляціць,
звініць, і снег круціць, круціць,
налятае віхор
снежных іскраў…
ты бачаннем, ў скоках пяшчотнай,
пасярод сябровак
Абыйшла раўнінай снежнай
быстротечно
бясконцы круг…
Чую гаворку твой адкрыты,
Бачу бледныя шчокі,
У ясны позірк гляджу…
усе, што не скажу,
Передам адной усмешкай…
Счастье, счастье! З намі ноч!
Ты зноў Сцежкаю зыбкай
адляталі прэч…
замятаючы, спевы,
Стан твой гнуткі
Віхрам хмара снеговая
атачэнне,
адняла…
